Ik probeer zelf heel positief te blijven en mee te denken en
te doen, en natuurlijk denk ik er wel eens te gemakkelijk over. Maar kom op als
je overal bij denkt dat gaat niet lukken dan lukt ook niks.
Eerst even over me opleiding nadat ik de vorige keer had
geroepen ik wil graag weten waar ik aan toe ben kreeg ik dezelfde dag nog
bericht dat ik gewoon in mijn eigen klas kon blijven. Het zou niet gemakkelijk
worden maar het was mogelijk, kijk dat is een meevaller en geeft de burger
moed. Gisteren werd ik gebeld dat er toch was besloten dat het niet haalbaar
zou zijn en dat ik een stuk terug moet in de opleiding en dat het besluit was
genomen om twee periodes terug te gaan, af te wel kan haast weer opnieuw
beginnen. Er waren nog teveel aandacht puntjes waar ik aan moest werken en met
de achterstand die ik nu had opgelopen en oploop was dit de beste beslissing.
Het was of ik een klap in mijn gezicht kreeg, maar goed even flink janken en
dan maar zien dat we er het beste van maken. Ze gaan er ook vanuit dat het
revalideren een behoorlijke tijd in beslag gaat nemen.
En dan komen we eigenlijk bij het grote onzekere feit
hoelang heb je weer nodig om te kunnen lopen!!!!!!
Ik wil zo graag en ik heb ook zoiets geheeld is geheeld niet
zeuren rustig opbouwen en gaan. Ik heb zelfs het idee dat ik volgend weekend
alweer voorzichtig een stukje kan gaan dribbelen. Wie weet met Evy, gewoon weer lekker rustig
opbouwen. Als ik tegen mensen dit vertel kijken ze me aan of ik wel goed bij
het hoofd ben en zeggen allemaal, doe maar rustig aan hoor doe maar goed
herstellen. Ja natuurlijk ik ga echt niet gelijk 10 kilometer lopen al zou ik
wel willen hoor. Maar ik zit toch in het gips om te herstellen. Dan is het
daarna toch genezen en kan ik hem toch beetje bij beetje weer belasten. Ik hoop
zo dat de fysio hier een beetje in mee kan gaan want anders kan ik Berlijn echt
op me buik schrijven. Zou nummer zoveel zijn wat ik niet mee kan doen.
Ben ik nou echt te naïef waarschijnlijk wel maar jeetje als
je geen hoop kan hebben wat heb je dan nog. Wat ik wel in deze periode weer heb
gemerkt is wie je vrienden zijn en die komen vaak toch uit een heel andere hoek
als je verwacht. Echt gewoon geweldig al die lieve kaartjes, belletjes, smsjes,
mailtjes enz echt het doet me veel meer als dat ik zo kan vertellen.
Dit weekend nog even door zien te koen Martin gaat met de
roparun mee en ik ga ze op de pc volgen, en maandag ga ik met Saskia, Annelies
en Andre naar de Coolsingel om ze binnen te halen. En dan is het nog maar 1
nachtje en mag eindelijk het gips eraf……tot dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten