vrijdag 12 april 2013

Einde MARATHON


Nou de meeste weten het al denk ik.

Ik baal als een stekker het ergste wat een hardloper kan overkomen, moet mij weer overkomen. Een week voor de marathon waar je zo hard voor getraind heb en waar je zoveel zin in heb is voor mij einde oefening.

Afgelopen dinsdag hadden we een dag training op het IBT centrum ik zag er al een beetje tegenop want dat zijn vaak fysiek zware dagen maar goed. ~s Morgens nog even thuis een rondje lopen 8.5 kilometer een vijfde marathon en die ging lekker was niet uitgeput gewoon lekker tempo wat ik zondag ook wil lopen het voelde super dus dik tevreden onder de douche.

Bij het IBT centrum aangekomen netjes aan de trainer verteld van joh ik doe gewoon mee maar ik ben wel iets voorzichtiger ivm de marathon zondag. Gelukkig dat begreep hij en was geen probleem de training zou fysiek niet al te zwaar zijn dus kon gewoon lekker meedraaien.

We begonnen op de schietbaan en we deden onze dingetjes en het ging gewoon lekker totdat ik met een rare beweging op een lege patroonhuls stap, ik glijd weg en ik weet al voor ik val dit is het einde.

Pijn, scherpe pijn, woede onmacht, kwaad verdriet alles gaat door je heen het zal toch niet. Pootje omhoog, ik blijf zelf lekker liggen durf niet teveel te bewegen. Het wordt iets dikker ondertussen word er gezocht naar een coolpack , een studiegenoot heeft gelukkig al een natte koude handdoek en het lijkt mee te vallen. Zal het alleen een verzwikking zijn???? Ik durf een beetje te hopen, het advies even naar het ziekenhuis voor een foto zeker met het oog op zondag een wijs besluit. Whoeps dan moet ik de zaal uit ik kan er heel klein beetje op steunen maar dan ook maar een beetje, hinkelend en ondersteunend komen we de zaal uit en de gangen door. Oke dan een trap op, met een beetje nadenken en op mijn billen lukt het wel om boven te komen, ondertussen word mij enkel dikker en dikker. Als ik dan eindelijk in de auto zit kan ik gelukkig Martin bellen en die zit in de buurt dus rijdt ook gelijk naar het ziekenhuis, want hoe lief mijn collega`s ook zijn mijn ventje heb ik er veel liever bij. In het ziekenhuis aangekomen wordt er gelijk goed voor me gezorgd. En komt Martin ook gelijk aan.

Dan worden de foto`s gemaakt en word er al zachtjes gezegd dat ik voorlopig niet meer loop, nee dit kan niet waar zijn. De tranen biggelen over me wangen en ik trek het echt even niet meer geen MARATHON dit kan niet waar zijn. Heb ik echt die pech het zal toch niet.

Het is echt waar ik heb geluk ik hoef niet geopereerd te worden maar mijn enkel is wel gebroken en ik kan voorlopig heel veel uit mijn hoofd gaan zetten. Ook reserve voor de roparun is einde oefening want ook fietsen is voorlopig niet mogelijk. Ja hoor kan me wereld nog verder instorten!!!!!!

Dan zitten we in de auto naar huis en het besef begint te komen dus echt geen MARATHON, maar ook mijn opleiding hoe moet dat, kan ik zoveel inhalen of………. Ik weet het allemaal even niet meer ben echt dik verdrietig. Zal moeten wachten tot volgende week donderdag dan moet ik terug voor controle en kijken ze hoe het geneest. Maar ik weet wel dat het zwaar gaat worden, en dat er nog vele traantjes zullen vloeien dit weekend.

 

1 opmerking:

  1. Tjee....da's echt stevig balen! Ik wens je in ieder geval snel beterschap.

    BeantwoordenVerwijderen