Zo vandaag gaan we weer naar Breda en gelukkig werkt het weer ook mee.
Er staat 31 kilometer op het programma en eigenlijk al als ik opsta weet ik dat ik beter niet kan gaan.
Zit gewoon zo slecht in me vel, niks gaat zoals ik zou willen en ga het ook merken dat we nu al vier weken op elkaars lip zitten zonder werk zonder toekomst.
Tja dat zijn dingen die leveren spanning op. Maar goed zal wel moeten anders word het helemaal niks, hoop wel dat ik lekker alleen kan lopen.
We gaan weer onderweg en Martin blijft weer heel lief en goed bedoeld bij me hangen maar ik baal daar zo van. Martin kan daardoor niet lopen zoals hij wil en verdorie we hebben een hoop geld betaald voor verschillende tempo groepjes en nu regelen we het weer zelf!!!
Opzich gaat het eerste stuk redelijk goed en blijft de afstand tussen ons en de groep gelijk tot ik bij een kilometer of 15 last van me muggenbult krijg het is net of er bij iedere stap een prik in gegeven word. Ik geef dit aan bij Martin en die heeft zoiets van ja dus loop gewoon door en hou je kop ( wat heet spanningen)
Hierdoor blijven we eigenlijk wel gelijk iets verder achter bij de groep en echt lekker lopen is het dan ook niet meer zit ook niet ver van het hyperventileren vandaan. Loop al op het topje van me kunnen en dan spanning erbij is echt niet leuk.
We maken het rondje dan ook iets kleiner en gelukkig nemen we ook een stukje bos en zijn we even samen en kunnen we het weer een beetje oppakken, maar leuk was het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten