Zo dat is echt even geleden weer.
Tien dagen geleden DE MARATHON VAN ROTTERDAM gelopen ja duh
dat heb je al meer gedaan ja maar nog nooit samen met de liefde van mijn leven.
Is dat dan zo bijzonder? Ja best wel wij kunnen echt alles
samen maar hardlopen gaf nog weleens wat hoe zeg je dat netjes? Boze blikken,
gegrom en dus gewoon niet ons dingetje, daarin tegen met een trail geen enkel
probleem dan lopen we heerlijk samen te genieten maar goed we gingen het nu ook
tijdens De Marathon uitproberen zodat ik niet te snel zou starten en een mooi
PR zou kunnen gaan lopen.
Met dus iets meer zenuwen als normaal het start vak in,
althans ergens op de weg staan waar zo ongeveer de ingang van het startvak zou
moeten kunnen zijn. Wachten eindelijk we horen Lee zijn ding doen en dan ben ik
al heel blij met Martin lekker even bij hem wegkruipen even alle emoties weg huilen
en dan gaat het startschot. We komen nog steeds niet in beweging raar, en nog
een kudde lopers weg en nog wachten en ja hoor dan eindelijk een half uur later
als de eerste loper mogen wij in beweging komen, het zal maar stortregenen dan
ben je er ondertussen al mooi klaar mee. Zo schuifelend naar de startstreep
komen we hier en daar nog wat bekenden tegen en samen met Marcel en Ginie gaan
we van start. Ginie ziet er als een berg tegenop niet goed kunnen trainen door
een blessure en dan gaat ook de zon nog eens flink schijnen het zit echt niet
mee voor der.
Op de Erasmusbrug halen we Ginie in en gelukkig weet de
fotograaf ons nog wel even samen vast te leggen op de gevoelige plaat en dan ga
ik verder met mijn missie.
Zo lekker de brug af en het gaat lekker een praatje met een
groep lopers uit ik weet het eigenlijk niet meer, en dan krijg ik de opdracht
om te lopen en mijn mond te houden energie sparen, mmm ik weet hij heeft gelijk
maar het is gezellig zo. Eerste drankpost voorbij nog even en dan moet het
eerste gelletje erin, we komen steeds bekenden tegen zowel langs de kant als op
het parcours.
Het gaat lekker ik kan redelijk ontspannen lopen, het
zonnetje is goed aanwezig en soms een beetje lastig in de ogen maar dan kruip
ik achter mijn haas. Het tien kilometer punt hier staat Riet en Bodil met water
en ik weet niet wat te doen ik wil ze wel zien maar ben bang dat ik dan ook
mijn paps nog meer ga missen dus ik zwaai van een afstandje en laat Martin de
flesjes ophalen. Dat gaat goed, nu het Havenspoorpad op, hier doe ik op de
helft ongeveer even zwaaien naar paps in gedachten en vertel hem dat het goed
gaat, een zwaar stukje maar we moeten door.
En dan zijn we eigenlijk al vrij snel ook de Slinge voorbij
en komt vind ik het lastige deel van 20 km tot ongeveer 28 km een stuk met wat
minder publiek wat minder leuke dingen om te zien, gewoon even afzien dus. De
Erasmusbrug het kost moeite maar tegen alle verwachtingen in kan ik blijven
lopen ik ben eigenlijk best trots op mezelf.
En dan het tunneltje ik vergeet
dat je nog eerst een goede 500 meter rechtdoor moet voor je de bocht inga voor
het tunneltje ik baal hiervan en ben geïrriteerd, kan ook net even niet aardig
en leuk doen tegen Saskia, Annelies en Andre die me daar staan aan te moedigen,
sorry. Dan kom ik Margo nog tegen die ook de longen uit de lijf staat te schreeuwen,
dank je wel hiervoor en natuurlijk voor alle supporters die er stonden ik weet
dat ik er een hoop niet heb gezien maar ik had het echt even druk met lopen.
Tunneltje uit ik ga hier even wandelen, of dit echt handig
is geweest ik ben bang van niet want ik kwam eigenlijk niet meer lekker op gang
een beetje een slapende voet nog nooit gehad en gewoon even een klein dipje
maar gelukkig haas Martin geeft me een schop onder me kont en we gaan weer
vrolijk verder. Auw me kuit, kramp ja nee niet echt maar er staat spanning op,
door het anders afwikkelen van mijn slaapvoet denk ik, of door de warmte en te
weinig drinken zeg het maar. Oke ik moet echt even van het tempo af en ik zou
wel willen stampen op de grond van nijd waarom nu weer, met de trainingslopen
geen last en iedere marathon weer die kuiten echt horendol word je er van.
We gaan het bos in en met een beetje aanpassen kom ik er
heus wel ik geef niet op het doet zeer maar we gaan door af en toe zetten we
even de muziek wat harder en dan gaan we weer. Drankpost voor het bos, Martin
vult nog even mijn flesje bij en ik zie in een ooghoek een vrije dixie snel
plassen ja dat moet lukken, klaar maar waar is Martin ojee en nu oke rust
gewoon gaan lopen die kom ik wel weer tegen en ja hoor gelukkig hebben we
elkaar weer snel gevonden, geen handige actie van mij.
Ik doe een beetje stuivertje wisselen met Kim die het ook
zwaar heeft en als we dan het bos uitgaan zie ik Saskia en Frank die het zo te
zien ook niet makkelijk hebben, ik probeer er naar toe te lopen maar daar dacht
mijn kuit anders over, oke even weer terug naar af, rekenen ga ik het nog halen
wel niet wel ik denk van niet en geef het een beetje op.
Bij 39 km staat John
nog een keertje en gelukkig komt dan ook mijn strijdlust een beetje terug als
ik het niet haal wil ik de schade wel zoveel mogelijk beperken al is het alleen
maar voor Martin die het zo zwaar heeft op dit tempo en zo zijn best doet voor
mij, dus hup hoe zeer het ook doet even doorbijten.
Dan eindelijk de laatste kilometer de kilometer die je niet
wil wandelen de kilometer die je feestend wil afleggen maar ik wil wel maar
mijn kuiten echt niet meer, ik baal ervan echt wat baal ik. Martin blijft heel
dicht bij me zodat als het in mijn kuit schiet ik iets kan vastpakken en door
kan blijven gaan. Eindelijk we zijn er geen PR op tijd maar een heel dik PR op
doorzettingsvermogen en kracht en heel veel liefde, dank je wel schat zonder
jou nooit onder de vijf uur gekomen.
Na afloop gaan we nog even een heerlijk hapje eten met
Marcel en Ginie en daarna even een drankje doen op de vereniging, en daar
worden direct alweer wilde plannen gesmeed voor de volgende marathon.
Op naar Eindhoven de Gekste
Geen opmerkingen:
Een reactie posten